“Hé dat is raar…” Chris (mijn zoon) keek verbaasd naar zijn kilometerteller. “Hoeveel heb jij gefietst?” Op mijn teller pronkte iets meer dan zeven kilometer. Bij hem ook. We waren bijna bij de fietsclub. Iedere andere rit die we de afgelopen drie jaar zo’n drie keer per week hebben gemaakt kwam uit op 5,3. Vandaag dus niet, vreemd genoeg.
Ik kan enorm onder de indruk zijn van die mensen die schijnbaar moeiteloos artikelen uit de Wet medezeggenschap op scholen kunnen oplepelen. Dat is zo anders dan ik in de wedstrijd zit. In dat opzicht ben ik zelfs op sommige fronten slordig. Een jurist heeft het eens zo uitgelegd: jij hebt de neiging om de strekking en werking van wetsartikelen goed te duiden, maar als je kijkt naar de letter hoe het opgeschreven is, staat er wat anders.
Beslissingen worden vaak democratisch genomen in Nederland: eerst praten, dan stemmen. Doet jullie medezeggenschapsraad dat ook? Eerlijk gezegd heb ik daar steeds vaker moeite mee. Bij instemming op een groot onderwerp is democratisch gezien ‘de helft +1’ voldoende om het erdoor te krijgen, waardoor ‘de helft -1’ bakzeil haalt. Dat kan niet goed zijn.
